Clamouse ó ceo polas cinco (creo) xornadas de reflexión de Pedro Sánchez porque seica estivo o país sen gobernar. Porén, tales reflexións amosaron o que nos dixo sempre Julio Iglesias: que a vida segue igual. Tanto barullo e resulta que durante eses cinco días tivemos que levantarnos para, uns, ir ós colexios, outros, ir traballar e, o resto, lacazanear. Así de sinxelo e de simple é a vida. Que detrás do domingo chegou o luns e que despois do cinco vén o seis. Racháronse as vestiduras por unha carta que, certo, non procedía, pero que con ela nin se escarallou España nin rebentou o mundo. Entendo que a oposición bote man dun simple chispazo. Emporiso, que o faga con moito coidadiño, a ver se vai saír escaldada.
Seica piden novas mobilizacións nas rúas para defender “a liberdade”. Son os tales os das dereitas pregando polas liberdades. Senten tan súa a “súa liberdade”, que incluso Núñez Feijóo defende no Congreso o periodismo. Xusto despois de que o seu Miguel Ángel Rodríguez ameazase a un xornal. Son os apropiados para “defender a liberdade” de, por exemplo, a Televisión de Galicia. A verdade é que sempre actuaron desa maneira e con moito orgullo: apropiándose dos quefaceres, das tarefas doutros. Sempre me vén á cabeza a defensa que fan agora todos os anos da figura de Castelao. Eles, precisamente eles. Que nin tan sequera nas escolas e colexios o podiamos nomear; nin a el, nin a súa obra.
Aquí na nosa terra tamén se fan sentir e lavándose as mans ás primeiras de cambio. A nova conselleira de Medio Rural acúsanos, acusa a todos os galegos de pirómanos, de que os incendios van no noso ADN. Pola forma que ten de acusarnos, entendo que ela tamén é pirómana (é galega, non si?). No noso ADN vai que lle pomos lume ós montes para que brote o pasto, para que o xabaril e o lobo rebenten e para que o verde torne a negro, a gris, a morte. Pómoslle lume ós montes para a especulación dos terreos e para que as empresas madeireiras se poñan as botas. O noso ADN sempre foi de destrución masiva: mortes por uns marcos, pelexas con fouciños, estragos nas leiras dos veciños, queimas sen control, talas de carballos e castiñeiros a esgalla. Xa nolo dicía aquela xuíza: somos da Galicia profunda. E como tales, escarallamos os montes e fundimos a nosa propia terra. Están chegando os meses nos que o noso ADN estoure de gozo. Lume ó canto!
