Treme o meu corpo ante o estoupido dunha bomba de neutróns, que me fai acubillar no refuxio da memoria. Aquela na que o meu Getsemaní paría unha chisca de dor nas mañás de inverno do monte Medo. Porén, non rebentan de todo os meus pensamentos porque intento adaptar, axustar a guerra a unha pequena paz entre os amieiros da Pitediña. Eses amieiros que, nas tardes de canícula dos veráns, deixaban caer sobre min as sombras do seu tempo.
Esperto do estralo da bomba de neutróns e abrigo o meu medo cun enorme edredón. Agora quédame a ilusión de que a subida ó monte Calvario foi coma un pequeno parágrafo dunha novela barata. Cando se me dá por filosofar entre os soños e a realidade, descubro que a vida vai máis alá dos catro esperpentos que espallo. Nunca entenderei moi ben por que as miñas ilusións ou espellismos bailan sobre unha conciencia que non sei se é negra ou está falta de cor. Sempre presumín dunha conciencia limpa, dun sentido con, quizais, demasiada experiencia.
Deixo escapar un suspiro para que se calmen os pensamentos, eses nos que podo soñar e non soño, cos que podo opinar e non opino e sobre os que podo escribir e non escribo. Ou si. Todo depende de como o diga e de quen ou alguén o entenda. En cada suspiro vai unha etapa na que cada oración é coma un remanso de paz nesa guerra sen cuartel que, por veces, armo na miña cabeza. Non quero ser Xesucristo nin predicar no deserto, aínda que, moitas veces, ben que berro desde o alto dos penedos.
